گزید? از کتاب همزبانی و بی زبانی نوشت? محمد کاظم کاظمی -------------------------------------------------------------------------------------------- شواهد ومدارک تاریخی و حتی تداول امروزه مردم افغانستان حکایت از این دارد که در روزگار نه چندان دور، این زبان در افغانستان نیز فارسی نامیده می شده است. من می کوشم در این مقام، بعضی از این شواهد را نقل کنم: ... ....4. تاریخ نگار گرانقدر افغانستان میرغلام محمد غبار در تاریخ ادبیات افغانستان (چاپ اول 1330) غالباً از فارسی سخن به میان می آورد ودر این کتاب، چندان نشانی از نام دری نیست. این کتاب، نه تاریخ ادبیات کهن، بلکه دوران جدایی دو کشور (دوران محمد زایی ها) است که انتظار می رفت در آن، بحث از دری باشد نه فارسی. 5. شاهد دیگر بر این که این زبان تا ده? سی قرن حاضر، در افغانستان حتی از سوی مراجع رسمی نیز فارسی نامیده می شده است، کتاب لغات عامیانه فارسی افغانستان تالیف عبدالله افغانی نویس نویسنده وادیب پشتون کشور است که بار نخست در سال 1337 از سوی ریاست مستقل مطبوعات چاپ شده است. در عنوان کتاب، مقدم? ناشر، مقدم? مولف و متن کتاب، مطلقاً نشانی از اسم دری نیست. این هم بخشی از تقریظ مرحوم داوری: تالیف کتاب فوق الذکر تشبثی است مفید ومبتکرانه وذخیره ای است قیمتدار از لغات وتعبییرات لهج? ملی? فارسی افغانستان. 6. وبلاخره به تصریح دکتر علی رضوی غزنوی؛ برای اولین بار در قانون اساسی سال 1343 (1964) افغانستان، زبان رسمی کشور "دری" نامیده شد. این تغییر نام، خالی از انگیزه های سیاسی نبود. ما در این مقام سر پرداختن به این جوانب نیست وفقط سخنی از استاد نجیب مایل هروی را نقل می کنیم وبس: پس از هزارواندی سال، عده ای در پی آن شدند که گنجین? علوم اسلامی را – که به زبان های عربی وفارسی فراهم آمده بود – بپراکنند وبا تأسیس کشورهای نوپا، وکشور داری های نارس وناپخته – خاصه در منطق? درازدامن فارسی زبانان - نام های چندگانه بری زبان فارسی عنوان کنند تا در پی آن عصبیتهای قومی وملی ومذهبی و.... بپرورانند وعقید? کور اختلاف ها را کورتر کنند.
